به مناسبت اول می – روز جهانی همبستگی کارگران

نویسنده: استاد گل احمد امیری

 تاریخ اول می، با خون و فریاد کارگران آمریکا در سال ۱۸۸۶ آغاز شد؛ آن‌جا که در شیکاگو، کارگران برای ابتدایی‌ترین خواست انسانی – «هشت ساعت کار، هشت ساعت استراحت، هشت ساعت زندگی» – به خیابان آمدند. اما پاسخ سرمایه‌داران، گلوله بود. پلیس آتش گشود، کارگران را کشت، اما پرچم سرخ‌شان بر زمین نیفتاد. آن خون، بذر آگاهی شد. آن فریاد، طنین عدالت در جهان شد. این روز، نه فقط یادبود گذشته بلکه یک ندای همیشگی‌ست برای مبارزه با نظمی که میلیون‌ها کارگر را در فقر، کودکان را در کار اجباری، زنان را در ستم مضاعف، و ملت‌ها را در اسارت استعمار و امپریالیسم نگه می‌دارد. امروز، در سال ۲۰۲۵، سرمایه‌داری تنها قیافه اصلاح طلب را بخود گرفته، اما جوهره‌اش همچنان همان است: بهره‌کشی از انسان به‌وسیله‌ی انسان. نظامی که اقلیتی مفت‌خوار از رنج اکثریت تغذیه می‌کند؛ همان بردگی نوین که با نقاب‌هایی چون «توسعه»، «ثبات» و «امنیت» چهره‌ی خون‌ریز خود را پنهان کرده است. اگر در برخی کشورها حق کار، آموزش و درمان، نسبتی با انسان دارد، این نه از روی بخشندگی سرمایه‌داران است، بلکه حاصل صدها سال مبارزه، خون، اعتصاب، تبعید، و سازمان‌یابی کارگران، زنان، و ملت‌های استعمارزده بوده است. سرمایه‌داری، اگر مجال یابد، حتی در کشورهای پیشرفته، همان چهره‌ی خشن وخون اشام اولیه‌اش را آشکار خواهد کرد. امروز نیز این چهره از لابه‌لای شعله‌های غزه، از میان خاکسترهای سودان، افغانستان، یمن و اوکراین، از درون دانشگاه‌های امریکا، و خیابان‌های فرانسه، می‌درخشد و فریاد اعتراض را برمی‌انگیزد. در دل همین دانشگاه‌های امریکا، فرزندان آگاه همان طبقه‌ی متوسط، علیه امپریالیسم، صهیونیسم، و سرمایه‌داری بپا خاسته‌اند. آن‌ها ریشه‌ی نظام آموزشی خود را به نهادهای جنگ‌افروز، شرکت‌های تسلیحاتی و اشغال‌گر پیوند می‌دهند و افشا می‌کنند که چگونه «دانش»، «علم» و «فرهنگ»، در خدمت سرمایه، استعمار و جنگ‌افروزی قرار گرفته‌اند. در افغانستان ما نیز، زمان آن فرارسیده است که کارگران، دهقانان، روشنفکران و جوانان بر سر دو راهی‌ای که به ما تحمیل شده، تصمیم تاریخی خود را بگیرند: یا باید در اسارت «طالب‌سالاری»، «تکنوکرات‌های مزدور»، و «رهبران فاسد تنظیمی» بپوسیم، یا با سازمان‌یابی مستقل، آگاهانه، و انقلابی، راه رهایی را در پیش بگیریم. طالب، داعش، دموکراسی‌فروشان امریکایی، نخبگان فسادپرور غرب‌زده، همگی بندگان یک ارباب‌اند: سرمایه‌داری جهانی. روز اول می فقط روز کارگر نیست، روز انسان است؛ روز دفاع از زندگی در برابر ماشین سود و جنگ. این روز، ندای همبستگی جهانی است: از قلب خاورمیانه تا خاک اروپا، از باریکه‌ی غزه تا حلب، از میدان‌های اعتصاب در مکزیک تا روستاهای ستم‌کشیده‌ی ما در افغانستان. همه‌ی ما قربانی یک دشمن مشترک هستیم: امپریالیسم. و همه‌ی ما باید در صفی واحد، مقاوم، و ریشه‌دار، علیه این دشمن متحد شویم. زنده باد مبارزه برای نان، آزادی و عدالت اجتماعی! زنده باد همبستگی بین‌المللی طبقه‌ی کارگر! زنده باد سوسیالیسم انسانی، مردمی، رهایی‌بخش! مرگ بر سرمایه‌داری، مرگ بر امپریالیسم، مرگ بر فاشیسم و صهیونیسم! پاینده باد آرمان رهایی انسان! پاینده باد مقاومت زحمتکشان جهان!